Nowa produkcja Netflixa to opowieść o gangsterskiej inicjacji, budowaniu imperium, wykuwaniu legendy i tym jednym błędzie, po którym zarówno bohatera, jak i widza czeka już tylko bolesne i nieuchronne oczekiwanie na zemstę oszukanego losu.
Jeśli brzmi to dziwnie, to dlatego, że Maciej Kawulski korzysta z własnego przepisu na uniwersalną opowieść gangsterską i odgrzewa w zasadzie tę samą historię, podając ją dla odmiany w łagodniejszym sosie (nasz bohater nie jest już uzależniony od adrenaliny). bad boy po polsku, a "chłopak z miasta" obdarzony wyjątkowym talentem do robienia szemranych interesów). Mimo że w - skądinąd zgrabnie wplecionej - autoreferencyjnej scenie pada deklaracja, że obie historie są różne, trudno oprzeć się wrażeniu, że po raz drugi oglądamy ten sam film.
"Jak pokochałam gangstera" na Netfliksie: na modłę Guya Ritchiego
Formalnie "Jak pokochałam gangstera" również nie różni się zbytnio od zeszłorocznego hitu. Jest świeży, daleki od bezlitosnej natury polskiego kina gangsterskiego, dynamicznie zmontowany w stylu Guya Ritchiego, momentami ekscytujący, ale i krzykliwy, posklejany - czasem umiejętnie, czasem niestety nieudolnie - z gotowych popkulturowych szablonów.
Przede wszystkim jednak jest nierówny i nierytmiczny. Wynika to zapewne z nadmiernej długości filmu - trzygodzinny film Kawulskiego raz pobudza widza operatorskimi i montażowymi akcyjniakami, innym razem uwodzi go nieznośnie rozciągniętymi scenami, zapewne efektownymi, ale w gruncie rzeczy ocierającymi się o pretensjonalność. Tak skonstruowana fabuła jest po prostu męcząca w odbiorze i nawet motywy wyskakiwania przez okno i oburzonego Niemca krzyczącego bezradnie "Scheisse!" tu nie pomagają.
"Jak pokochałam gangstera" na Netflixie: charyzmatyczny Tomasz Włosok
Siłą tej produkcji, podobnie jak poprzedniej, jest zderzenie komediowej narracji z "realiami" przestępczego podziemia. Kawulski potwierdza też, że ma nosa do aktorów. Tomasz swoją charyzmą jest w stanie zatuszować wiele fabularnych niedociągnięć, nie zawodzą też Dawid Ogrodnik, Agnieszka Grochowska, Janusz Chabior, a nawet rzadko obsadzana w głównych rolach Julia Wieniawa. Jedynie Sebastian Fabijański, grający nałogowo linijkę po linijce swojego kolegę Nikosa, balansuje momentami na granicy karykaturalności.
Kamera często odwraca się od psychologicznej prawdy o bohaterach (a zwłaszcza bohaterkach!), jej nadrzędnym celem jest zdecydowanie wygenerowanie atrakcyjnego efektu. Kawulski chce, by jego film błyszczał jak łańcuch na szyi gangstera, by był mieniącym się sygnetem kina, a osiąga to między innymi poprzez wyciągnięcie z postmodernistycznego arsenału niemal całej broni, z powrotem do widza i scenami teledyskowymi na czele. Gdy trafia, dostajemy porcję pełnokrwistej rozrywki. Gdy chybia - jak w scenie narkotycznego transu Silvio, nieumiejętnie zmontowanej w klimacie Danny'ego Boyle'a, czy przy doborze muzyki, której beztroska różnorodność przywodzi na myśl składankę na szkolnej dyskotece - czujemy niesmak i rozczarowanie.
Nic jednak nie irytuje nas tak, jak natrętne mitologizowanie przestępczego życia. I nie chodzi tu nawet o komentarz z offu, który narzuca widzowi jedyną słuszną interpretację wzniosłych wydarzeń, takich jak ucieczka z więzienia kosztem własnego brata. Cały obraz to 3-godzinna fantazja o świecie pełnym mężczyzn-królów życia z przyklejonymi głupkowatymi uśmiechami i uległymi, biernymi kobietami wdzięcznymi za każdy skrawek zainteresowania. Kiedy taki król ginie na polu gangsterskiej bitwy, spełniona i pogodzona z losem, niemal święta, zamknięta w czterech ścianach kobieta szaleje z rozpaczy. Niespodziewana wizja rzeczywistości, zwłaszcza jak na produkcję reklamowaną hasłem "męski świat widziany oczami kobiet". To mógł być znacznie lepszy film.
Jak pokochałam gangstera
Jak pokochałam gangstera
GDZIE OBEJRZEĆ JAK POKOCHAŁAM GANGSTERA?
